Belgian Canal Boat Fund

In december 1914 stichten twee in Londen verblijvende Canadese vrouwen, Mabel Adamson en Kathryn Innes-Taylor, de hulporganisatie ‘The Belgian Canal Boat Fund’ die in Canada geld en goederen inzamelde om voedsel, kledij en medische producten ter beschikking te stellen aan Belgische burgers en soldaten in het Noorden van de Westhoek. In België was dit initiatief ook gekend onder de naam ‘Oeuvre des Cantines Scolaire’.

Het idee om vanuit Duinkerke goederen naar de Westhoek te vervoeren via het bestaande netwerk van kleine waterlopen en kanalen moest de organisatie van bij het begin opgeven omdat toelating krijgen voor deze activiteiten in een oorlogsgebied onmogelijk bleek.

Het nieuwe plan van INNES TAYLOR, was haar activiteiten in De Panne op te starten waar ze hoopte één van de villa’s van het ziekenhuis L’Océan te bekomen om een depot met hulpmiddelen te openen.

In april 1915 kregen Mabel en Innès toelating om een schip aan te schaffen om goederen te vervoeren van de inschepingshaven in Duinkerke tot in Veurne.
De contacten die voordien zeer vriendschappelijk verliepen, veranderden op 4 juni wanneer INNES opnieuw L’Océan bezocht en de houding tegenover haar omsloeg wanneer ze in overweging nam om de hulppakketten neer te leggen in verdeelpunten bij pastoors en kloosterzusters.
Dokter DEPAGE en veel van zijn medewerkers die tot de “loge” behoorden waren niet te vinden voor deze aanpak en de villa kon plotseling niet verder worden gemist.
INNES TAYLOR, een protestantse, had geen idee van wat er gaande was.
Ook een tussenkomst van dokter ROLLIN, na een bijeenkomst in villa Les Airelles in De Panne, veranderde niets.

In juni 1915 opende INNES-TAYLOR haar hoofdkwartier en hulppost – ter beschikking gesteld door het Belgische ministerie – in de school van Steenkerke langs de baan Ieper–Veurne en zorgde vanaf dan voor de voedselbevoorrading, een oorlogsschool met 370 kinderen net buiten Veurne nabij de Zuidkapel en kleding voor 300 families – meestal vluchtelingen – die in en rond Veurne verbleven. Enkele Zusters Annuntiaten, PAULINE VAN HEE, de zusjes BIESWAL, zusjes THERSSEN, en twee leerkrachten – schoolhoofd meester GODDERIS en meester JOZEF GEQUIERE – gaven les in de school die vijf klasen telde: één voor de kleuters, twee voor meisjes en twee voor jongens. De 2 Engelse medewerkster waren Mrs. HUGH MacNEILLE en  Miss SPEIGHT. Gedurende zes maanden hielden ze iedere morgen om 8u vrije medische consultaties voor schoolkinderen en bewoners in de omgeving. Hun ambulancediensten vervoerden onophoudelijk zieken en gekwetsten naar het ziekenhuis ’L’Ocean’ in De Panne en hoogzwangere vrouwen naar de materniteiten in Vinkem en Roesbrugge. In 1916 kreeg de hulporganisatie ook hulp van DOROTHY FIELDING

De Zuidkapel aan de Zuidkapelweg werd omringd door barakken die dienst deden als noodscholen, keuken en eetzaal. De kapel die te klein was om de erediensten van de St.-Niklaasparochie in te houden werd versterkt en omgebouwd tot schuilplaats waarna een nieuwe Noodkapel werd opgericht. Vanaf mei 1915 werden regelmatig kinderen overgeplaatst naar schoolkolonies in Frankrijk en vanaf augustus naar de koninginnescholen te Wulveringem-Vinkem.

De Zuidkapel kende een groot succes waardoor de militaire overheid besliste om op 1 februari 1916 een tweede school te openen nabij ‘Het groot Klokhof’ langs de weg naar Adinkerke en de Duinkerkevaart te Booitshoeke.

groepsfoto aan de Zuidkapel

Bovenop deze hulpacties bezorgde de organisatie met regelmaat goederen aan twee schoolkolonies met Belgische kinderen in het Franse departement Seine-Inférieure: de kolonie in het kasteel ‘Lormier’ te St.-Jacques-sur-Darnétal en de kolonie in het kasteel ‘Les Vieux’ te St.-Paër.

De organisatie kreeg steun van ’The Toronto Women’s Patriotic League’, honderden individuele giften uit Engeland en kleding uit Nieuw Zeeland (Britisch Dominions Women’s Suffrage). Noodzakelijke goederen werden wekelijks met de boot afgezet in de haven van Duinkerke om vandaar verder te verdelen in de Westhoek.

Mabel Adamson was zich bewust van de aanwezigheid van de vele liefdadigheidsorganisaties in Londen en gaf de bekende grafisch-kunstenaar JOHN HASSALL de opdracht om een poster te ontwerpen in de hoop op die manier de nodige aandacht te krijgen van bezoekers in Londense metrostations.